Η πραγματική ιστορία πίσω από την ταινία «21»

Το 2008 προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το «21», μία από τις διασημότερες ταινίες που επιχείρησαν να συνδέσουν μαθηματικά και τζόγο. Η ταινία μετέφερε στη μεγάλη οθόνη τη δράση μιας ομάδας φοιτητών και του καθηγητής τους, όλοι μέλη του ΜΙΤ, οι οποίοι παίζοντας blackjack σε μερικά από τα μεγαλύτερα καζίνο της Αμερικής, κατάφεραν να κερδίσουν σημαντικά χρηματικά ποσά εξαιτίας της στρατηγικής που ακολουθούσαν.

Οι παραγωγοί της ταινίας βάσισαν το σενάριο τους στην πραγματική ιστορία της «ομάδας blackjack του ΜΙΤ», η οποία για περίπου δύο δεκαετίες έπαιζε οργανωμένα σε καζίνο και λέσχες. Παρόλα αυτά, η πραγματικότητα απέχει αρκετά από αυτό που παρουσίασε η ταινία.

Ποιοι αποτελούσαν την ομάδα

Για τις ανάγκες του Hollywood, το σενάριο αποκλίνει από την πραγματική ιστορία περιλαμβάνοντας αρκετές ανακρίβειες, με μεγαλύτερη όλων ότι ένας καθηγητής του ΜΙΤ ήταν αυτός που δημιούργησε μια ομάδα φοιτητών «στρατολογώντας» ορισμένους από τους πιο έξυπνους σπουδαστές του.

Στην πραγματικότητα, ιδρυτής του εγχειρήματος ήταν ένας απόφοιτος του Harvard, ο Bill Kaplan, ο οποίος το 1980 ξεκίνησε να παίζει «21» σύμφωνα με τις στρατηγικές που είχε μελετήσει λίγο καιρό πριν στο βιβλίο “Beat the Dealer”, του Edward Thorp. Παίζοντας «21» με μία τράπουλα και χωρίς ανακάτεμα των φύλλων μεταξύ διαδοχικών παρτίδων, ο Kapplan μετρούσε φύλλα και με το πέρασμα μερικών γύρων προέβλεπε στατιστικά αν τα επόμενα φύλλα που θα έπεφταν στο τραπέζι θα έδιναν πλεονέκτημα στον παίκτη ή τον dealer. Ανάλογα διαμόρφωνε τα πονταρίσματά του.  Έπαιζε το ελάχιστο όταν είχε άγνοια και πόνταρε μεγαλύτερα ποσά όταν προέβλεπε φύλλα που θα τον ευνοούσαν.

Όταν ο Kapplan αντιλήφθηκε ότι με τη μέθοδό του μπορούσε να αυξήσει τις πιθανότητες  νίκης απέναντι στον dealer, σκέφτηκε να φτιάξει μια ομάδα από εκπαιδευμένους παίκτες σκοπεύοντας να φύγει από τα μικρά τραπέζια και να διεισδύσει στα διασημότερα καζίνο της Αμερικής. Για να είχε επιτυχία αυτό του το εγχείρημα, θα έπρεπε αυτός και η ομάδα του να διατηρούν χαμηλό προφίλ και παράλληλα να διαθέτουν πειθαρχία και αυτοσυγκράτηση ώστε να κερδίζουν χρήματα χωρίς να γίνονται αντιληπτοί από τα καζίνο.

Οι πρώτοι που εκπαιδεύτηκαν από τον Kapplan ήταν κάποιοι απόφοιτοι του MIT μεταξύ των οποίων και ο Jp Massar. Στο επόμενο διάστημα θα προστίθονταν στην ομάδα και ο John Chang, ο οποίος μαζί με τους Kapplan και Massar αποτέλεσαν τους ακρογωνιαίους της λίθους. Στη δεκαετία του 80’, αυτοί οι τρεις εκπαίδευσαν πληθώρα φοιτητών από τα πανεπιστήμια των MIT, Harvard και Princeton συνθέτοντας μια ομάδα που αφενός περνούσε απαρατήρητη από τους άνδρες ασφαλείας των καζίνο και αφετέρου αύξανε τον τραπεζικό της λογαριασμό, που ήταν και ο αρχικός του στόχος.

Ανάμεσα στα μέλη της ομάδας ξεχώρισαν οι Jeff Ma(Ben Campel στην ταινία) και Mike Aponte(Fisher). Αυτοί οι δύο έδειξαν μεγάλο ταλέντο και αφοσίωση στην στρατηγική του Kapplan και ήταν οι «μεγάλοι παίκτες» της ομάδας στο αποκορύφωμα της. Σε αντίθεση με την εικόνα που προώθησε η ταινία, ο Mike Aponte ήταν χαμηλών τόνων, πειθαρχημένος και ένας συναισθηματικά  ψυχρός άνθρωπος ακόμη και όταν πόνταρε τεράστια χρηματικά ποσά.

Πως δρούσε η ομάδα;

Τον έλεγχο είχαν οι managers, δηλαδή οι Kapplan, Massar και Chang. Η δουλειά τους δεν ήταν να παίζουν οι ίδιοι στα τραπέζια αλλά να επιλέγουν και να εκπαιδεύουν τα μέλη της ομάδας, να οργανώνουν τις επισκέψεις στα καζίνο, να βρίσκουν το κεφάλαιο που επρόκειτο να ποντάρουν σε κάθε επίσκεψη και να κρατούν την ομάδα μακριά από κρίσεις που θα επηρέαζαν την ψυχολογία των παικτών. Μετά τους managers, υπήρχαν οι «μικροί παίκτες». Τα άτομα αυτά έπρεπε να είναι πολύ καλοί στο μέτρημα φύλλων. Έπαιζαν συνέχεια στο ελάχιστο του πονταρίσματος, έχαναν ή κέρδιζαν μικροποσά αλλά αυτό δεν είχε σημασία.

Σημασία είχε να μετράνε φύλλα και όταν παρουσιαζόταν η κατάλληλη ευκαιρία, με κάποιο προσυμφωνημένο σήμα, να προσκαλέσουν τον «μεγάλο παίκτη» στο τραπέζι τους. Εκείνος θα αναλάμβανε να παίξει τα μεγάλα ποσά. Ο «μεγάλος παίκτης» είχε συνήθως εικόνα πλούσιου ανθρώπου που ξέρει ελάχιστα από το παιχνίδι και πολλές φορές παρίστανε ακόμη και τον μεθυσμένο για να παραπλανήσει τον dealer και να αποδοθούν στην τύχη τα κέρδη του. Αυτό που έπρεπε να διαθέτει ο μεγάλος παίκτης δεν ήταν τόσο η φυλλομετρική ικανότητα όσο η αυτοσυγκέντρωση του, ώστε στα κρίσιμα σημεία να παίξει βάση της προκαθορισμένες στρατηγικής και όχι παρασυρόμενος από το παιχνίδι και τον τζόγο. Για προφανείς λόγους, τα μέλη της ομάδας κατά την επίσκεψη τους στα καζίνο συμπεριφέρονταν σαν να μην γνωρίζουν το ένα το άλλο.

Το τέλος

Η ομάδα λέγεται ότι διαλύθηκε στις αρχές του 00’. Τα καζίνο αύξησαν την τεχνολογική τους υποδομή και αυτό δεν επέτρεπε στα μέλη της να περνούν απαρατήρητα όπως πριν. Πολλοί βέβαια είχαν εγκαταλείψει αρκετά νωρίτερα εξαιτίας των απαιτήσεων, των συχνών ταξιδιών και του άγχους που υπήρχε.

Το παραπάνω κείμενο βασίστηκε σε συνεντεύξεις των μελών της ομάδας, οι οποίοι όταν η ιστορία τους αποκαλύφθηκε, μίλησαν αναλυτικά για τη δράση τους.  Η ιστορία της ομάδας Blackjack του ΜΙΤ έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον αρκετών μελετητών κατά καιρούς, μαθηματικών που προσπάθησαν να κατανοήσουν τις μεθόδους της και φυσικά ανθρώπων του θεάματος που δημιούργησαν την ταινία.